Διάφανα Κρίνα - Ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία

Πολιτισμός και πολιτιστικές εκδηλώσεις » Μουσική » Reviews - 28/01/2004

Τα Διάφανα Κρίνα επιστρέφουν μετά από τρία χρόνια με ένα νέο, πιο ώριμο δίσκο με 12 ολοκαίνουργια κομμάτια και αρκετά αλλαγμένο ήχο.

Τα τραγούδια κινούνται στο γνωστό ύφος του συγκροτήματος, μελαγχολικά με πολύ έμφαση στον ποιητικό στίχο. Κλασικά στοιχεία που υπήρχαν στα προηγούμενα άλμπουμ, όπως οι απότομες εναλαγές σκληρού ήχου και στα αρμονικά θέματα, υπάρχουν κι εδώ. Όμως στις συνθέσεις τους βλέπουμε και πολλά νέα στοιχεία.Έτσι ο ήχος μοιάζει να είναι γνώριμος, όμως και καινούργιος.

Τραγούδια όπως το "ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς" μας φέρνουν λίγο πιο ευχάριστες σκέψεις στο μυαλό, αφού ο ήχος τους είναι πιο φωτεινός και έχει διάφορα ποπ στοιχεία. Κάτι καινούργιο για το συγκρότημα.

Από την άλλη υπάρχει και το "Διάφανα Κρίνα", ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι, που μας ξαναθυμίζει τις πρώτες στιγμές τους με τον πολύ σκληρό του ήχο.

Η παραγωγή του άλμπουμ είναι του Χρίστου Χαρμπίλα και του Τίτου Καργιωτάκη. Είναι και οι δύο γνωστοί από τις Τρύπες. Αυτό βοήθησε πολύ στην εξέλιξη των Διάφανων Κρίνων, αφού η παραγωγή είναι σαφώς ανώτερη από των προηγούμενων άλμπουμ και φαίνεται ότι έχει επηρεάσει πολύ την μουσική τους. Σε όλο το cd το συγκρότημα κρατάει απόλυτα τις ισοροπίες και χωρίς να σε κουράζει σε παρασύρει. Όπως σε κάθε cd τους, έτσι κι εδώ υπάρχει μελοποίηση ποιήματος. Το τελευταίο κομμάτι, "το τραγούδι της Βάλιας και του λύκου", σε ποίηση Χρίστου Ρουμελιωτάκη.

Πολύ σκοτεινό και πολύ καλό. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα κορυφαίο άλμπουμ, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες που έχουν παρουσιαστεί στην Ελληνική δισκογραφία το τελευταίο διάστημα.