Mνήμες Πολυτεχνείου

Διάφορα άρθρα - 12/11/2004

Oταν πρέπει κανείς να μιλήσει για το πολυτεχνείο, πρέπει να κρατά σφιχτά ενα ανοιξιάτικο λουλούδι και να ατενίζει τον ήλιο. Ποτέ τόσο αίμα , δεν έφερε τόσο δάκρυ και χαμόγελο μαζί. Δεν γίνετε ποτέ να μεστώσουν τα στάχια, κάτω απο το χιόνι της συμφοράς .Δεν γίνετε ποτέ να ψηλώσουν τα δέντρα, κάτω απο το μπετόν του υπόστεγου. Δεν γίνετε ποτέ να καρπίση η γη κάτω απο την πέτσα της απανθρωπιάς.Οπως , δεν γίνετε ποτέ να σταματήση η λεύτερη καρδιά , κάτω απο τις αχτίνες του πύρηνου ήλιου. Δεν γίνετε ποτε, να δουλωθή η λεύτερη ψυχή κάτω απο την μπούκα του κανονιού. Δεν γίνετε να νεκρώση η λεύτερη σκέψη, κάτω απο έναν τόσο ομορφο ουρανό.

ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΤΑ ΣΙΔΕΡΙΚΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΟΥ/ ΗΤΑΝΕ ΛΕΝΕ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΡΟΜΟΣ/ ΗΜΟΥΝΑ ΛΕΝΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ. Καταδιωκόμενοι , αναζητούμενοι δραπέτες της ιδιας της πόλης και των σπιτιών τους που μοιάζουνε με φυλακές, οι ανθρωποι της αντίστασης τραγουδούν , κουβεντιάζουν, και κρύβονται. Φαίνεται να γίνεται πράξη η φράση του Παπαδόπουλου ¨- Οι μισοί θα παρακολουθούν τους άλλους μισούς-- Στα φοιτητικά σπίτια που έμειναν ανώνυμα, τριγύρο απο μια κιθάρα που φέρνει τα τραγούδια του αγώνα - τα λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, τα τραγούδια για τον Λεντάκη, απο το εξωτερικό- οι αγωνιστές επώνυμοι και ανώνυμοι , συζυτουν και τραγουδούν βραδιές ατέλειωτες. Σ΄ενα σπίτι στην Τοσίτσα, δίπλα ακριβώς απο τον τόπο της θυσίας , χωρέσαμε την απέραντη παρούσια της ελπίδας ,χαρίζοντας ο ένας τον άλλο το δικό του γελόκλαμα. Και όταν γέμιζε η ζωή μας με ειδήσεις κάποων φίλων που πιάστηκαν και βασανιζόντουσαν , οταν τα αδιέξοδα έφταναν στο απροχώρητο , ζητούσε κανείς δίκαια, την εκτόνωση  σε χώρους αλλότριους και οχι συνηθισμένους στα φοιτητικά βαλάντια. Κάθε γωνιά της Αθήνας , μαζεύει με τον δικό της τρόπο τους αγωνιστές , τους προβληματισμένους , αυτούς που έχουν διάθεση προσφοράς . Γωνία Μιχαλακοπούλου και Κερασούντος , υπάρχει μια  ΕΒΓΑ , που την έχει ο Θόδωρος ενας καλός Κρητικός. Στην απέναντι γωνία κρύβεται μια αγωνίστρια ,-- που καλύτερα να μείνει στην ανωνυμία-   απο τις ψυχές του φοιτητικού κινήματος. Στην τρίτη γωνία , πρωι μεσημέρι βράδυ είναι στημένο ενα περιπολικό .Ολοι μαζευόμαστε στου Θοδωρα. Σχόλια, κουβέντα , αντίσταση με φράσεις , με πιοτό και με μεζέ, που έφτανε στη συμετοχή σ ολες τις αντιστασιακές εκδηλώσεις και κάποτε κάποτε , έφτανε στην προσωπική πράξη μικρή και ανώνυμη . Μαζί μας κάθε μέρα και η κοπελιά. Κάποτε αυτή χάθηκε για ένα διάστημα . Μετά μάθαμε ότι ήρθε ο πατέρας της από την επαρχία , γιατί τον είχαν ειδοποιήση ότι η κόρη του είχε αυτοκτονήση. Απλά είχε μείνει σε αφασία από τα βασανηστήρια. Κάθε μέρα της πήγαινε στο κολαστήριο της ΕΑΤ- ΕΣΑ , το δέμα με το φαγητό. Στην ΕΒΓΑ ο Θόδωρος , ακούσαμε για πρώτη φορά να μιλάνε για οργανώσεις, για αντιστασιακό αγώνα . Στην ΕΒΓΑ ο Θόδωρος κάναμε τον απολογισμό για τους γνωστούς μας. Τόσοι στης Μπουμπουλίνας , τόσοι στη  Μεσογείων, τόσοι στην ΕΑΤ- ΕΣΑ . Η κοπελιά δεν ξαναγύρισε εκεί για πολύ καιρό . Αργότερα μόνο μάθαμε ότι είναι καλά , και ότι προς το τέλος του 73 αρχές του 74 εμφανίστηκε ξανά. Αξέχαστες νύχτες του χειμώνα και της Ανοιξης  όταν η μνήμη του Πολυτεχνείου περνά μέσα από τους πόρους και γίνεται ζωή.  Ανάμεσα στους αυτοσχέδιους στίχους και τα ποιήματα ο έρωτας , η φιλία, η συντροφικότητα , η ανθρώπινη επικοινωνία , φορτισμένα από την τραγική εμπειρία, εξιδανικεύονται ,αποκτούν ένα σκληρό και συνάμα ευαίσθητο λυρισμό. Η ανθρώπινη υπόσταση ασφυχτικά κλεισμένη στις διαστάσεις μιας κάμαρας , αφήνει λεύτερη την καρδιά να πετάξει σε κόσμους όμορφους , όπου η ανατολή μπορεί να υγράνει τα αθώα μάτια των μικρών παιδιών. Και όπως θα έλεγε και ο Ελύτης ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΑΝΑΙΤΙΟ ΔΑΚΡΥ/ ΑΡΓΑ  ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ / ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΙΟΥΝΤΑΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΧΕΡΙ/ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΙΟΥΝΤΑΙ.  Το θέατρο της Πατησίων , είναι χώρος μυσταγωγίας . Το καλοκαίρι του 73 κάθε βράδυ γεμάτο από κόσμο που έτρεχε να διαδηλώσει , να κλάψει , να γελάσει να διεκτραγωδήσει την πικρή του ζωή . Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης , ο Στ. Ξαρχάκος έγραψαν τα κείμενα και τη μουσική του Μεγάλου μας Τσίρκου. Η Τζ. Καρέζη ο Κ. Καζάκος , ο Ν. Ξυλούρης τα δρώντα πρόσωπα της σατυρικής τραγωδίας. Η ιστορία του τόπου , όπως δεν ξαναγράφτηκε και δεν τραγουδήθηκε πολύ περισσότερο από τους ιστορικούς , ζωντανή μπροστά στο κοινό της Αθήνας , μεσούσης δικτατορίας. Θυμάμαι πόσες φορές πήγαμε να δούμε το έργο , για να μπορούμε μετά στο μουσείο να το κουβεντιάζουμε, νοιόθωντας παντού δίπλα μας , πίσω μας, πάνω μας, τη σκιά του παράνομου ολοκληρωτισμού. Μπορούσαμε όμως να τραγουδήσουμε ΛΑΕ ΜΗΝ ΣΦΙΞΕΙΣ ΑΛΛΟ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ . Δεν ξεχνάμε τη θυσία τόσων και τόσων αγωνιστών σε όλη την εφταετία- συνέχεια των αγωνιστών που στήθηκαν στο θυσιαστήριο της Καισαριανής για τον ίδιο αγώνα , για την λευτεριά μας , τη δημοκρατία μας ,την κοινωνική μας  προκοπή . Εκείνη την αξέχαστη νύχτα , οι άνθρωποι νόμισαν για μια στιγμή πως ήρθε η άνοιξη. Λάθεψαν όμως . Εκείνη η νύχτα όμως ήταν προμύνημα , ήταν η αρχή της αντίστροφης μέτρησης . Οι νεκροί που έπεσαν ηρωικά κάτω από τα νύχια των θηρίων της δικτατορίας άκουσαν τις καμπάνες να σημαίνουν Είδαν την αυγή να έχει βγή ολόλαμπρη. Η νέα μέρα άρχιζε……